Title : Hold Still
Author: Nina LaCour
Genre : YA / Contemporary / Mental Illness
Published : September 25th, 2009
เรื่องย่อ :
ฉันเป็นเด็กสาวที่พร้อมจะระเบิดกลายเป็นความว่างเปล่า
คืนนั้น อินกริดบอกเคธลินว่า "ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ฉันก็จะไปกับเธอ" แต่พอรุ่งเช้า อินกริดกลับจากไป และทิ้งเคธลินไว้เพียงลำพัง
เธอต้องใช้ชีวิตที่แทบไม่คุ้นเคยต่อไป ไม่มีศิลปะ ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีดนตรี และไม่มีความสุขที่เธออยากแบ่งปันกับเพื่อนสนิท
แต่เมื่อเคธลินเจอไดอารี่ของอินกริด เธอได้รับโอกาสที่จะเรียนรู้อีกด้านซึ่งเธอไม่เคยรู้ของเพื่อนสนิท
และไดอารี่นี้ยังเป็นเครื่องนำทางให้เคธลินสำหรับการสร้างมิตรภาพครั้งใหม่ การตามหารักแรก
และการเรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่โดยปราศจากคนที่รู้จักเธอมากกว่าใครๆ...
------------------------------------------------------------------------------------------------------
รีวิว + สปอยล์ :
เคธลินช็อคจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อทราบข่าวว่า อินกริด เพื่อนสนิทของเธอฆ่าตัวตาย ทั้งที่เมื่อคืน อินกริดเพิ่งสัญญากับเธอเองว่าจะอยู่ด้วยกัน
และตั้งแต่นั้นมา ชีวิตของเคธลินก็ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป
เคธลินเอาแต่จมอยู่กับความเศร้า ขณะเดียวกันก็เริ่มทิ้งระยะห่างกับเพื่อนที่โรงเรียน
เธอเบื่อที่จะฟังคำพูดแสดงความเห็นใจ เพราะเธอคิดว่าไม่มีใครเข้าใจเธอจริงๆหรอก
จนกระทั่งวันที่เคธลินได้เจอกับดีแลน เด็กสาวที่เพิ่งย้ายมาพร้อมกับข่าวลือมากมาย
เธอรู้สึกถูกชะตากับนักเรียนใหม่คนนี้อย่างบอกไม่ถูก และกว่าจะรู้ตัว มิตรภาพครั้งใหม่ก็เริ่มเบ่งบานขึ้นแล้ว
วันหนึ่ง เคธลินบังเอิญเจอไดอารี่ของอินกริดซ่อนอยู่ใต้เตียงนอน เธอรู้สึกกลัวที่จะอ่านมัน
แต่อีกใจก็อยากรู้เหลือเกินว่า ทำไมอินกริดถึงตัดสินใจจบชีวิตของตัวเอง บางทีในไดอารี่อาจจะมีจดหมายลาตายของอินกริดก็ได้...
ตัวตนที่บิดเบี้ยวของอินกริดถูกถ่ายทอดผ่านตัวอักษรในแต่ละหน้า เคธลินรู้สึกผิดที่ตัวเองไม่เคยมองเห็นความเจ็บปวดของเพื่อนสนิทเลย
และนั่นทำให้เธอเริ่มกลัวการสร้างความสัมพันธ์ครั้งใหม่ เธอไม่อาจแบกรับความหนักอึ้งของคำว่า "เพื่อน" ได้อีก
เคธลินตัดสินใจไม่ไปกินข้าวกับดีแลน และเริ่มเก็บตัวอยู่คนเดียวในห้องน้ำของตึกเรียน
ขณะเดียวกัน ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเทเลอร์ เด็กหนุ่มที่เข้ามาถามเธอตรงๆเรื่องอินกริด ก็พัฒนามากขึ้นเรื่อยๆ
เขาไม่เคยฉวยโอกาสในเวลาที่เคธลินอ่อนแอ ไม่เคยซักไซ้ เพียงแค่คอยอยู่ข้างๆตอนที่เคธลินต้องการ
เคธลินสำนึกผิดที่ทำไม่ดีกับดีแลน เธอสารภาพเรื่องไดอารี่ และเหตุผลของการกระทำที่ผ่านมา
และที่สำคัญ เธอไม่เคยเห็นดีแลนเป็นตัวแทนของอินกริดเลย
อาจารย์วิชาถ่ายภาพเรียกเคธลินมาพบเรื่องการบ้าน พร้อมเอาภาพถ่ายของอินกริดให้เธอดู หนึ่งในนั้นเป็นภาพที่ชนะการประกวดซึ่งมีตัวเธอเป็นแบบ
เคธลินไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ห้องนอนรกๆ มีนิตยสารกองเต็มพื้น และตัวเธอที่ผมยุ่งเหยิงจะทำให้อินกริดได้รับรางวัล
และในวินาทีนั้น เธอตัดสินใจที่จะใช้ภาพถ่ายของอินกริดเป็นส่วนประกอบของโปรเจ็คท์สุดท้าย และตั้งชื่อมันว่า "Ghost"
ไดอารี่ดำเนินมาถึงหน้าสุดท้าย มันเป็นจดหมายลาอย่างที่เคธลินคาดไว้
อินกริดบอกให้เธอไม่ต้องรู้สึกผิด เพราะมันเป็นสิ่งที่อินกริดตั้งใจไว้ จากนี้ก็ขอให้ใช้ชีวิตต่อไป และลืมอินกริดไปเสีย
มาจนถึงตอนนี้ เคธลินรู้ว่า ที่เธอข้ามผ่านความโศกเศร้านี้มาได้เป็นเพราะได้ไดอารี่ของอินกริดช่วยไว้
และเธอเองก็อยากใช้มันเพื่อปลดปล่อยคนอื่นๆที่รักอินกริดจากความทุกข์นี้ด้วยเช่นกัน
เธอจึงนำไดอารี่ของอินกริดไปถ่ายเอกสาร แล้วค่อยๆส่งต่อข้อความที่อินกริดไม่มีโอกาสได้บอก...
------------------------------------------------------------------------------------------------------
การเล่าเรื่อง : เล่าในมุมมองของเคธลิน และมีหน้าไดอารี่แทรกตลอดเล่ม
คำศัพท์ : ง่ายจ้า 
ความรู้สึกหลังอ่าน : คิดว่าเขียนออกมาได้ดีเลยนะ เพราะว่านิยายเกี่ยวกับพวก Mental Illness วัตถุประสงค์หลักๆคือ การที่ตัวละครสามารถจัดการกับตัวเอง ปล่อยวาง แล้วใช้ชีวิตต่อไปได้ ซึ่งเรื่องนี้มีครบจ้า *ปรบมือ*
เรื่องนี้ เราชอบความสัมพันธ์ค่อยเป็นค่อยไป ไม่หวือหวาระหว่างนางเอกกับเทเลอร์นะ ไม่ค่อยเจอพระเอกขี้อาย สุภาพบุรุษ ในนิยายฝรั่งเท่าไหร่ แปลกดี 55
แต่เรื่องนี้ไม่ได้เน้นความรักเลย เทเลอร์เลยออกมาน้อยมากกกก ไม่น่าจะถึง 50 หน้าเลยมั้ง =___=
ส่วนนางเอกกับดีแลน เราว่าแปลกๆ ดูเบี้ยนๆไงไม่รู้ 55 (นักเขียนคนนี้ชอบเขียนแนว LGBT) ส่วนอินกริด ตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ เราว่านางป่วย
ทั้งทำร้ายร่างกายตัวเอง แล้วยังไปนอนกับเด็กในโรงเรียนที่แทบไม่รู้จักอีก
มีตอนนึงบอกว่า นางเคยไปรักษาตัว แต่ก็ไม่หาย เราคิดว่าน่าจะเพราะโรคซึมเศร้ามั้งถึงได้คิดฆ่าตัวตาย (ในหนังสือไม่ได้บอกสาเหตุตรงๆ)
และสิ่งที่เราชอบมากที่สุดในเรื่องนี้คือ ตอนที่นางเอกคิดได้ และเอาไดอารี่ไปแบ่งปันให้คนอื่นๆ
ความรู้สึกมันเหมือนฟ้าหลังฝนอะ แบบมองอะไรก็สวยไปหมด (เข้าใจเรามั้ย?)
พออ่านถึงช่วงนี้น้ำตาคลอเบ้า เกือบจะร้องออกมาแล้ว 55 เป้็นความสุขแบบหน่วงๆยังไม่รู้
--ถ้าเรารีวิวไม่รู้เรื่อง ต้องขออภัยด้วยนะคะ ช่วงนี้เราก็เพี้ยนๆ สงสัยอ่านแนวนี้เยอะไป 55--
คะแนน : 4/5
ถ้าใครชอบแนวนี้ เราแนะนำให้หามาอ่านจ้า
(แต่มันออกมานานแล้วนะ ไม่รู้ว่าที่คิโนะยังมีอยู่รึเปล่า)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น