Title : Beastly
Author : Alex Flinn
Genre : YA / Fairy tale retelling
Public : January 1st 2007
เรื่องย่อ :
ความรัก..ไม่มีวันอัปลักษณ์
ผมเป็นสัตว์ร้าย
สัตว์ร้าย...ไม่ใช่ทั้งหมาป่า หรือหมี หรือกอริลล่า หรือสุนัข แต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสยดสยอง ทั้งเขี้ยว กรงเล็บ และเส้นขนที่งอกออกมาทุกรูขุมขน ใช่แล้ว..ผมเป็นสัตว์ร้าย
คุณคิดว่าผมกำลังพูดถึงเทพนิยายงั้นเหรอ? ไม่ใช่หรอก เพราะที่นี่คือนิวยอร์คซิตี้ ณ ช่วงเวลานี้ มันไม่ใช่ความพิกลพิการ ไม่ใช่โรคร้าย แต่ผมจะอยู่แบบนี้ไปจนวันตาย เว้นแต่จะมีใครมาช่วยคลายคำสาป
ใช่...คำสาป ที่นังแม่มดในคาบภาษาอังกฤษร่ายใส่ผม ทำไมยัยนี่ถึงเปลี่ยนผมเป็นสัตว์ร้ายที่ซ่อนตัวตอนกลางวัน และออกไปเดินด้อมๆมองๆเมื่อความมืดมาเยือนงั้นเหรอ ผมจะบอกคุณเอง ผมจะบอกคุณเองว่า คนอย่าง ไคล์ คิงส์เบรี่ ที่ใครๆต่างฝันถึง มีทั้งเงิน ใบหน้าไร้ที่ติ และชีวิตที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็ค กลายมาเป็นสัตว์ร้ายอย่างสมบูรณ์นี่ได้ยังไง?
รีวิว + สปอยล์ :
ไคล์เป็นเด็กหนุ่มที่ผู้หญิงทุกคนอยากได้ เขามีใบหน้าที่งดงาม ฐานะร่ำรวย ทั้งยังมีพ่อเป็นนักข่าวชื่อดังอีกต่างหาก แต่นิสัยของเขากลับตรงกันข้ามกับรูปลักษณ์ภายนอกลิบลับ เขาให้ความสำคัญกับหน้าตา และฐานะทางสังคมจนลืมความงามที่อยู่ภายใน เขามักมองคนที่หน้าตาขี้เหร่ด้วยสายตาเหยียดหยาม ในวันเลือกตั้งงาน spring dance ของโรงเรียน เขามีปากเสียงกับเคนดร้า สาวอ้วน แต่งตัวโกธิค เธอรู้สึกขยะแขยงที่การเลือกตั้งนั้นขึ้นอยู่กับหน้าตาของผู้สมัคร แต่ไคล์ก็ยังยืนยันความคิดของตัวเองที่ว่ารูปลักษณ์สำคัญที่สุด เราไม่ควรแม้แต่จะชายตามองคนที่อัปลักษณ์ด้วยซ้ำ เคนดร้าประกาศกร้าวว่า ภายในของเขานั้น..ช่างอัปลักษณ์เหลือเกิน และถ้าวันนึงเขาต้องสูญเสียใบหน้านี้ไป ขอให้เขาไม่มีวันได้มันคืนกลับมา เขามันคือสัตว์ร้ายตัวจริงๆ
คำว่า สัตว์ร้าย ของเคนดร้า ทำให้ไคล์รู้สึกแปลกๆ เขาจึงวางแผนแกล้งเธอ ไคล์บอกเคนดร้าว่าเขาสำนึกผิด และอยากชวนเธอไปงานเต้นรำ ทั้งที่เขามีสโลนเป็นคู่เดทอยู่แล้ว
ในงานเต้นรำ สโลนโมโหที่ไคล์เอาดอกกุหลาบราคาถูกมาให้ แทนที่จะเป็นดอกกล้วยไม้ เขาเลยเอามันไปให้เด็กทุนหน้าตาบ้านๆที่มาช่วยงาน เธอยิ้มด้วยความดีใจ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ และเดินจากมา
เมื่อเคนดร้ามาถึงงาน ไคล์ก็ดำเนินการตามแผนที่วางไว้ เขาและสโลนจูบกันอย่างดูดดื่มต่อหน้าเคนดร้า แต่เธอก็ไม่ได้แสดงอาการสะทกสะท้านออกมา เพราะเธอรู้อยู่ก่อนแล้วว่ามันจะต้องลงเอยแบบนี้ คำพูดของเคนดร้าที่ว่า เธอได้ตัดสินใจทำอะไรบางย่างแล้ว ทำให้ไคล์รู้สึกกังวล เขายอมทะเลาะกับสโลนเพื่อขอตัวกลับบ้าน และพบว่าเคนดร้าได้รอเขาอยู่ก่อนแล้ว
เคนดร้าร่ายคำสาปให้เขามีหน้าตาอัปลักษณ์เหมือนสัตว์ร้าย วิธีแก้คำสาปมีเพียง..เขาจะต้องรักผู้หญิงคนนึง เเละเธอคนนั้นจะต้องรักเขากลับ และต้องจูบเขา ภายในสองปี ไม่อย่างงั้นไคล์จะต้องเป็นสัตว์ร้ายไปจนจตลอดชีวิต
พ่อพาไคล์ไปหาทั้งหมอแผนปัจจุบัน และหมอผี แต่ก็ไม่มีใครรักษาได้ ในที่สุด พ่อของเขาก็ซื้อบ้านหลังใหม่ให้ไคล์เพื่อไม่ให้ใครพบเห็นเขา พร้อมกับจ้างครูสอนพิเศษตาบอดให้มาโฮสคูลเขา ไคล์ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว มีเพียงดอกกุหลาบที่เขาเป็นคนปลูก คอยเตือนว่าตัวเขายังมีคุณค่าอยู่บ้าง
อยู่มาวันนึง เรือนกระจกที่ไคล์สร้างมากับมือถูกพังโดยพ่อของลินดี้ เด็กสาวที่เขาให้ดอกกุหลาบไปในงานเต้นรำ ไคล์ยื่นข้อเสนอให้พ่อของลินดี้พาเธอมาอยู่กับเขา แลกกับการที่เขาจะไม่แจ้งตำรวจ
ไคล์ตื่นเต้นที่ลินดี้จะมาอยู่กับเขา เขาลงทุนแต่งห้องให้เธอเองกับมือ พร้อมทั้งหาข้าวของที่คิดว่าผู้หญิงจะชอบมาเตรียมไว้ให้ แต่เธอก็พอใจเพียงแค่ดอกกุหลาบและหนังสือเท่านั้น ลินดี้ไม่ยอมออกจากห้องมาพบหน้าเขา และเรียเขาว่าโจรลักพาตัว แทนที่จะเป็น เอเดรียน ชื่อใหม่ของเขา
ไคล์เรียนรู้ว่า เขาไม่ควรจะบังคับเธอ และปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลา ในที่สุด ลินดี้ก็ยอมออกมา แม้จะตกใจกับหน้าตาอัปลักษณ์ แต่เธอก็ไม่เคยรังเกียจเขา นั่นทำให้ไคล์รู้สึกมีความหวังขึ้นมา
ทั้งสองคนสนิทสนมกันมากขึ้น ไคล์หลงรักลินดี้ขึ้นมาจริงๆ แต่เขาก็ยังกล้าๆกลัวๆที่จะเข้าหาเธอด้วยหน้าตาที่แสนจะอัปลักษณ์ เขารู้สึกผิดที่เอาเธอมาขังไว้ เขาอยากให้เธออยู่กับเขาด้วยความต้องการจริงๆของเธอ ไคล์จึงวางแผนพาลินดี้ไปเที่ยวที่บ้านพักตากอากาศแถวชานเมือง เขาจะทำให้เธอรักเขาให้ได้ ไม่อย่างงั้น เขาก็จะปล่อยเธอไป
ที่บ้านพัก ทั้งคู่เล่นสนุกกันเหมือนด็กๆ แต่แล้วฝันของไคล์ก็พังทลายลง ลินดี้รู้ข่าวว่าพ่อของเธอกำลังป่วยหนัก และอยากกลับไปดูแลพ่อ ไคล์บอกให้เธอกลับไปโดยที่ไม่รั้ง และขอให้เธอกลับมาหาเขาที่บ้านตอนฤดูใบไม้ผลิ แต่วันแล้ววันเล่า เธอก็ไม่เคยกลับมา...
วันเวลาผ่านไปจนเกือบจะครบ 2 ปี ไคล์ทำใจแล้วว่าเขาคงต้องอยู่ในสภาพนี้ไปจนตาย แต่เขาก็ยังอดคิดถึงลินดี้ไม่ได้ เขาใช้กระจกวิเศษของเคนดร้าส่องดูลินดี้ เขาพบว่าเธอกำลังถูกทำร้าย เขาจดจำสถานที่ในกระจก และรีบวิ่งไปหาเธอโดยไม่แคร์สายตาผู้คนบนท้องถนน
ไคล์ช่วยลินดี้ไว้ได้ แต่ตัวเองกลับถูกยิง แม้จะต้องตาย เขาก็อยากได้ยินคำว่ารักจากปากเธอซักครั้ง ลินดี้บอกว่า เธอหลงรักเขาตั้งแต่เเรกแล้ว เพราะเขาเป็คนจิตใจดี เธอไม่รู้สึกอะไรกับใบหน้าอัปลักษณ์ของเขาสักนิด และที่เธอไม่ไปหาเขาตามสัญญาเพราะเธอไม่รู้ว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหน แม้ว่าเธอจะออกตามหาทั่วเมืองแต่ก็ยังไม่พบ...
ลินดี้ก้มลงจุมพิตใบหน้าอัปลักษณ์นั้นโดยไม่รังเกียจ เพียงแค่พริบตาเดียวสัตว์ร้ายอย่างเอเดรียน ก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าไร้ที่ติของไคล์ คิงส์เบรี่ ลินดี้ไม่เชื่อว่าไคล์คือคนๆเดียวกับเอเดรียน เขาเลยขอให้เธอหลับตาลง และตั้งใจฟังเสียงของเขา ไคล์เล่าเรื่องช่วงเวลาที่พวกเขาเคยอยู่ด้วยกัน เธอจึงยอมเชื่อว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ คือคนที่เธอรัก ไม่ว่าเขาจะมีใบหน้าแบบไหนก็ตาม...
“A beautiful thing is precious, no matter the price.
Those who do not know how to see the precious things in life
will never be happy.”
การเล่าเรื่อง : เล่าในมุมมองของไคล์คนเดียว
ภาษา : ศัพท์ง่ายจ้า อ่านแปบเดียวจบเบยยย
ควารู้สึกหลังอ่าน : เราชอบเรื่องนี้มากกกกกกกก แม้ว่าสไตล์การเขียนจะไม่ได้เลิศเลอ ภาษาง่ายๆเหมือนพวกหนังสือเด็ก แต่เนื้อเรื่องมันอบอุ่นหัวใจยังไงไม่รู้ ยิ่งอ่านตอนอากาศหนาวนี่ฟินนนเลย ตอนที่เวลาของพระเอกใกล้หมด มีแอบน้ำตาคลอนิดๆด้วย 55 ตอนจบก็แบบน้ำเน่า แต่ก็ชอบอยู่ดี 555+ เทียบกับหนังแล้ว ในหนังสือพระเอกนิสัยเห้มากๆ เนื้อเรื่องโดยรวมคล้ายกัน แต่ตอนจบต่างกันนะ จำได้ว่าในยูทูปมีตอนจบแบบในหนังสือให้ดูด้วย ลองไปหาดูกันนะ ส่วนตัวเราว่าก็ดีทั้งคู่แหละจ้า
คะแนน : 5/5 คนอื่นไม่ชอบก็ช่างเค้า (ในgoodreads เค้าไม่ค่อยชอบกัน) แต่เราชอบมากกกกก (ย้ำอีกที 55)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น